اعتراف آل پاچينو پس از 40 سال، وساطت مارلون براندو نبود، كاپولا مرا از «پدرخوانده» كنار مي‌گذاشت

آل پاچينو، بازيگر افسانه‌اي سينماي آمريكا اعتراف كرد، فرانسيس فورد كاپولا قصد اخراج وي از فيلم به‌يادمادني پدرخوانده را داشته است. درحاليكه حدود چهار دهه از ساخت فيلم پدرخوانده كه از ماندگارترين فيلم‌هاي تاريخ سينماست مي‌گذرد، آل پاچينو اذعان كرد، کاپولا قصد داشته وي را از اين فيلم كنار بگذارد. 

آل پاچينو كه در اين فيلم نقش «مايكل كورلئونه» را بازي كرده است، اعتراف كرد، اگر وساطت مارلون براندو نبود، فرانسيس فورد كاپولا وي را از اين پروژه فيلم كنار مي‌گذاشت. 

اين بازيگر 70 ساله در گفت‌وگو با لري كينگ در شبكه CNN گفت: «مارلون براندو منبع الهام من بود و هنگام بازي در كنار وي بسيار راحت بودم. اگر حمايت او نبود، من از فهرست بازيگران اين فيلم حذف مي‌شدم.» 

آل پاچينو كه براي بازي در فيلم «پدرخوانده» نامزد جايزه اسكار شده بود در ادامه گفت: «كوپولا تصور مي‌كرد كه من براي نقش كورلئونه مناسب نيستم. اما آنچه موجب ماندن من شد، صحنه مربوط به رستوران در فيلم است كه بعد از فيلم‌برداري با بازي من موافقت كردند.»

پاچينو با نام كامل «آلفردو جيمز پاچينو» و نام مستعار «ساني» متولد 25 آوريل 1940 در نيويورك است. ورود او به عرصه بازيگري را بايد سال 1969 دانست.

در سال 1973 او در فيلم‌هاي مترسک و سر پيکو بازي کرد. در مترسک نقش آدمي سرگشته را داشت که در پي هويت خويش است و در سر پيکو نيز يک پاچينوي تمام عيار بود. وي در اين فيلم نقش فرانک سر پيکو افسر پليسي را بازي کرد که فساد افسران مافوق خود را افشا مي‌کند. پاچينو در همان سال بار ديگر نامزد دريافت اسکار شد، اما باز هم اين جايزه نصيبش نشد. با اين حال منتقدان، جايزه گلدن گلوب را به سبب بازي در سر پيکو به وي اهدا کردند.

از ديگر بازي‌هاي چشمگير پاچينو مي‌توان به حضورش در فيلم‌هاي پدرخوانده 2 (1974)، بعد از ظهر سگي (1975) و عدالت براي همه (1979) اشاره کرد. پاچينو براي بازي در همه اين فيلم‌ها نامزد اسکار شد ولي بدان دست نيافت. او مي‌گويد: «من براي اسکار بازي نمي‌کنم، چون بازيگري عشق من است، عشقي که هرگز نمي‌توانم رهايش کنم».

او براي بازي در فيلم‌هايي چون کرامر عليه کرامر (1979)، اينک آخرالزمان و متولد چهارم جولاي (1989) دعوت شد ولي او اين پيشنهادها را قبول نکرد. هنگامي که کاپولا براي فيلم اينک آخرالزمان او را دعوت کرد، پاچينو در يک جمله پاسخ منفي به او داد: «من با تو به جنگ نخواهم آمد.»

از فيلم‌هاي معروف او در اين دهه مي‌توان به ديک تريسي، پدرخوانده (1990)، فرانکي و جاني (1991)، گلن گري گلن راس (1992)، راه کارليتو (1993)، مخمصه (1995)، تالار شهر (1996)، وکيل مدافع شيطان، دني براسکو (1997) و خودي (فيلم) (1998) اشاره کرد. اما برترين فيلم او در اين دهه، بوي خوش زن در سال 1992 است که جايزه اسکار را برايش به ارمغان آورد. او در اين فيلم ايفاگر نقش مرد نابينايي بود که عشق به همنوع را به بهترين شکل ممکن بيان مي‌کند.

دهه1990 را براي بايد دهه نويني براي پاچينو دانست، زيرا او که پس از بازي در فيلم انقلاب (1985) مبتلا به ذات الريه شد و مدت چهار سال نيز از عالم سينما دور مانده بود، در فيلم درياي عشق (1989) بار ديگر خوش درخشيد.

علاوه بر جايزه اسکار، جايزه گلدن گلوب نيز براي اين فيلم از سوي منتقدان، به او اعطا شد. زماني که نقش شيطان در فيلم وکيل مدافع شيطان (1997) را ايفا کرد، همه بزرگان، نامداران و تماشاگران سينما و مردم عادي او را نابغه خواندند.

در سال1996 از سوي انجمن گوتام جايزه ويژه يک عمر فعاليت هنري نصيبش شد و پيش از آن نيز از سوي فستيوال بين المللي فيلم سن سباستين اسپانيا، جايزه مشابهي به او اهدا شد.

او در سال 2002 در فيلم بي‌خوابي نقش يک کارآگاه را بازي کرد که در تعقيب يک قاتل حرفه‌اي است. تاجر ونيزي (2004) را بايد بهترين فيلم او از سال 2000 به بعد دانست. آل پاچينو از 19 ماه اكتبر با نمايش تاجر ونيزي به صحنه تئاتر برادوي مي رود.