بوسه‎ای عقیم / نگاهی به فیلم «بوسیدن روی ماه» ساخته همایون اسعدیان

**½**

مجید رحیمی جعفری - از سری یادداشت های جشنواره فیلم فجر

همایون اسعدیان پس از طلا و مس انتظارها را از خود بالا برده بود و شلوغ‎ترین سئانس برج میلاد را به فیلم خود اختصاص داد. بوسیدن روی ماه داستان ساده‎ای را از عشق مادر به فرزند روایت می‎کند. عشقی بین مادر شهدا که هر هفته را به شوق خبری از عزیزشان سر می‎کنند.

دو همسایه قدیمی که دیگر همدیگر را خواهر صدا می‎زنند هر هفته را به ستاد سر می‎زنند تا خبری از فرزندشان بگیرند در این وضع یکی از آن‎ها که کسی را هم جز همان پسر نداشته است دیگر رمقی برای گذران زندگی ندارد و روز به روز به سمت مرگ می‎رود. بالاخره خبری می‎رسد که استخوان‎های حسین پسر یکی از آن‎ها (شیرین یزدان‎پناه) پیدا شده است؛ اما او صدای یافتن پسرش را درنمی‎آورد تا این‎که از ستاد خواهش می‎کند بگویند جسد متعلق به محمد است و با این وضع شاید خواهرش روزگار بهتری را سپری کند.

عشقی که در فیلم با فیلمبرداری زیبایی به تصویر کشیده شده توجه برانگیز است. میزانسن دوست‎داشتنی و یکپارچه، کارگردانی و قاب‎بندی‎های حساب شده در این فیلم حرف اول را می‎زنند. تا بدین جا که در جشنواره این همه فیلم ضعیف دیده شده است بوسیدن روی ماه در همه چیز جز فیلمنامه یک سر و گردن بالاتر بوده است. در فیلم‎ها هیچ گریم و بازی قابل توجهی دیده نشد. در صورتی که گریم‎های فیلم بوسیدن روی ماه فوق‎العاده بود و هیچ گاف بازی از هیچ‎کدام از بازیگران نمی‎توان گرفت. تنها خنده‎های دختر زیاده از حد بود که آن هم بازی او را تحت شعاع قرار نمی‎داد.

مشکل اصلی بوسیدن روی ماه فیلمنامه ضعیف آن است. فیلمنامه‎ای که هیچ روند دراماتیکی را طی نمی‎کند. از این حیث به یک روند دراماتیک اشاره می‎کنم زیرا فیلم می‎خواهد یک روایت بسیار کلاسیک را به تصویر کشد که به هیچ وجه در این امر موفق نیست. هیچ فراز و نشیب، هیچ خرده داستان و حادثه‎ی دیگری دیده نمی‎شود تنها لحظات هستند که وارد قصه می‎شوند و در روند داستان نقش خاصی ندارند. مانند مریض شدن گاه و بی‎گاه همسایه، کتک خوردن دوستِ دختر از معتمد محل، رفتن به عروسی و قصد رفتن به مشهد هیچ‎کدام هیچ نقش خاصی را ایفا نمی‎کنند و می‎توان مورد دیگری را جایگزین کرد بدون این‎که خللی وارد شود.

اسعدیان هر چقدر در فیلمنامه ضعیف عمل کرده جور آن را در ساخت کشیده و کارگردانی درخشانی داشته است. قصه بسیار قدیمی است و نیاز به اوج و فرودهایی دارد که بتواند تماشاگر را همراه کند. تنها تصاویر زیبا نیستند که می‎توانند این کار را انجام دهند!