یادداشت‌های تحریریه

    نیمه خرداد هر سال یک سال دیگر از عمر پایگاه تحلیلی خبری پژوهشی آکادمی هنر می‌گذرد. این بار نیمه خرداد مصادف شد با واقعه‌ای وحشتناک از چوب حراج به انسانیت، شرف و هر چه می‌توان نام نهاد. متروپل آبادان در کنار موج عجیب گرانی و تورم در کشور آن‌قدر کاممان را تلخ کرد که خیلی از همکاران انگیزه‌ای برای نوشتن نداشتند و اغلب می‌گفتند چه بنویسیم که جز تلخی نباشد. آری آن‌قدر عادت به تسلیت‌ها کرده‌ایم که

  «تخریب‌گری» در حقیقت معادل واژه «وندالیزم» (Vandalism) در نظر گرفته شده است. تعریف این اصطلاح را می‌توان هرگونه آسیب رساندن عمدی به اموال عمومی، بناها ، اشیاء و آثار متعلق به عموم مردم از سوی فرد یا افرادی از جامعه دانست. از بُعد جامعه‌شناسی، این عمل در گروه نابهنجاری‌ها و گژرفتاری‌های اجتماعی (مانند سرقت، اعتیاد، قتل و ...) قرار گرفته و توسط محققان و فعالان حوزه روانشناسی به عنوان رفتاری‌های

  سال ۱۴۰۰ نیز با تمام بدبیاری‌ها، سیاهی‌ها و مشکلات خود به انتها رسیده است. حال چه ۱۴۰۱ آغاز قرن جدید باشد چه به قول دیگران یکسال از قرن جدید گذشته باشد، فرقی ندارد، آن‌چه مشهود است عدم تغییر و بهبود وضعیت است. این وضعیت چه می‌خواهد در معیشت و اقتصاد باشد چه از آن مهمتر در آموزش، فرهنگ و هنر. آموزشی که سیستمش ناکارآمد است چه کنکور باشد چه نباشد از پایه‌های خود کج است و برای کودکان‌مان هنوز نتو

حکایت به روایت مرد عارف‌مسلک «40» در مفاهیم پدیدارشناسی و در منابع شریعت، عددی منحصر به فرد به شمار می‌آید، چرا که قافله‌سالارِ رسیده به مرز 40سالگی، مسیری پیموده و پوستی تازه کرده و عزمی جوان برای پیمایشی روح‌نواز دارد. موجود کمال یافته‌ای که به اربعین رسیده است، چله‌نشینی را از سر گذرانده و با عبور از مصائب و تنگناها، بالِ گشاده برای پرواز معرفت دارد. پس به راحتی نباید از کنار تابلوی سجل احوا

  چقدر برای ما مردمان جهان احترام به بزرگتر، پیشکسوت کاری/هنری اهمیت دارد؟ اگر جواب بلی است این احترام در چه موقعیت و مکانی خدشه‌دار می‌شود؟ مثال‌های دم‌دستی زیادی می‌توان از این‌که ما ایرانی‌ها به بزرگترها یا پیشکسوتان اهمیت می‌گذاریم بسیار است؛ اما چیزی که من را بر آن داشت تا یادداشتی بنویسم تعریف احترام در موقعیت‌های فرهنگی نشانه‌ای مختلف است. با ذکر مثال وارد اصل منظورم شوم. یک چهره شناخته شد

درآمدی بر چالشهای گفتمانی هنر معاصر ایران و همسایگانش «هنر معاصر» در منطقه پُرتنش ما همواره در وضعیت «بیم و امید» است؛ در کشاکش بین سنت و تجدد و هنوز با بهره‌برداری از مخزن‌های بصری سنتی خود چون میراث خوشنویسی، نگارگری و دیگر گونه‌های هنرهای صناعی سعی در بیانی جدید از آنچه بر سوژه‌هایش می‌گذرد دارد. تِری اسمیت1  نظریه‌پرداز مفاهیم معاصریت2  و هنر معتقد است اساساً معاصر بودن «موقعیتی پس یا ورای