نقد سینمای ایران

تماشای فیلم «دشت خاموش» در سی و هشتمین جشنواره‌ی جهانی فیلم فجر بهانه‌ای گردید برای تأمل بر ساحت روایت‌گری در سینما تا با کمی فاصله نسبت به قضاوت پیرامون سطح کیفی فیلمِ تحسین شده‌ی «احمد بهرامی» در بخش افق‌های هفتاد و هفتمین جشنواره‌ی جهانی ونیز، دریچه‌ای کوچک برای توجه به بیان تصویری در سینمای محتاطانه‌ی ایران گشایش یابد. ادامه مطلب: نقد و تحلیل ساختار فیلم «دشت خاموش» به بهانه‌ی نمایش در سی و ه

  در دوران پاندمی کرونا، «ناگهان درخت» به مانند اثر دیگر صفی یزدانیان «در دنیای تو ساعت چند است»، فیلمی سراسر زندگی است که روح و فرهنگ گیلان زمین در آن تجلی یافته است. حتی زمانی که داستان فیلم در تهران می گذرد نیز این تعلق زیبایی شناسانه در گالیای هوشنگ ابتهاج - سایه - نمود پیدا می کند. چنان که گویی میدان شهرداری رشت به عنوان مرکز جهان، قرارگاه ابدی فیلم ساز است. درعین حال نماهای ناگهان درخت ار

«خورشید» ساخته مجید مجیدی کارگردان ایرانی یک درام فرار از زندانی است که به هیچ جایی فرار نمی‌کند و در عین حال یک کمدی مدرسه‌ای بزن‌بکوب زمخت است که در آن کارها حسابی به مشکل برمی‌خورد. بازیگری فیلم درجه یک نیست و چرخ‌دهنده‌های خطوط داستانی‌اش اغلب صدا می‌دهد، اما دل و جرات و جاذبه‌ای خیابانی دارد و باید گفت یکی از بهترین فیلم‌هایی است که در بخش رقابتی امسال فستیوال فیلم ونیز پخش شده است. ادامه

"پیش‌کش به مسعود کیمیایی" آغازگر عنوان‌بندی ابتدایی فیلم است. موسیقی‌ای که عناوین را همراهی می‌کند، ادای دِینی‌ست به «سلطان» ساختۀ کیمیایی که خود نسخۀ آن‌روزی‌شدۀ اثر قدیمی‌تر استاد، «رضا موتوری» بود و ادای احترامی به «جیب‌بر خیابان جنوب» (سم فولر). از ابتدای داستان نیز با مردی مواجهیم که ریشه در فقر دارد و آرزوهایی بزرگ در سر... . پس بی‌راه نیست اگر روایت «درخونگاه» را وام‌دار رئالیزم شاعرانه ب

  پگاه ارضی در نخستین ساخته خود سراغ یک موضوع تکراری رفته اما حس و حال فیلم می‌تواند شما را با خود همراه کند و ارجاعی به اثر درخشان میشل گوندری یعنی درخشش ابدی یک ذهن پاک نیز داشته باشد. اثری که با فیلمنامه فوق العاده چارلی کافمن همراه است و در عوض فیلمنامه در «نبات» بزرگترین ضربه را به فیلم جدای از این‌که حتی موضوع نیز در تله‌فیلم‌ها و سریال‌ها بسیار دیده شده، زده است. ادامه مطلب: نقد فیلم ن

  بعد از مدت ها فیلمی در سینمای ایران چنان بلوغی یافته که پیوند قلم و دل را در جشن دلدادگی فراهم می سازد تا به «سرخ‌پوست»ی بپردازیم که برخلاف عقیده افرادی که همه چیز را در وجود تازگی سوژه می بینند، از یک ماجرای آشنا در سینمای جهان برمی خیزد. «یک زندانی از زندان می گریزد».  خلاقیت نیما جاویدی به عنوان نویسنده و کارگردان، بهره گیری از این اتفاق برای پرداختن به لایه های مختلفی از انسان شدن است و و