همکار نولان، سه‌گانه‌ی «شوالیه‌ی تاریکی» را ضعیف و سطحی می‌خواند

«به نظر من آثار نولان به عنوان فیلم های فوق قهرمانی به بررسی و نقد جدی نیاز دارند.»

کریستوفر پرایست علاقه‌ی چندانی به فیلم‌های پرفروش کریستوفر نولان ندارد. در واقع، خالق رمان «پرستیژ»، که نولان آن را  در سال 2006 و با بازی هاگ جکمن و کریستین بل ساخت، سه‌گانه‌ی «شوالیه‌ی تاریکی» نولان را که توانست به موفقیت چشم‌گیری دست پیدا کند، بی‌مهابا کسالت‌بار و سطحی می‌خواند و جز «پرستیژ» و «یادگاری» “Memento”، سایر ساخته‌های او را فیلم‌های غیرقابل قبولی می‌داند که نگارش ضعیفی دارند.

در یک مصاحبه‌ی ویدئویی با سایت فرانسوی اسکریپت، پرایست به گفت‌وگوی مفصلی در مورد رمان پرفروش خود پرداخت و در این بین نظر خود را در مورد اقتباس نولان از این کتاب و سایر فیلم‌های او بازگو کرد:« من تنها یک بار با نولان و پس از اتمام ساخت فیلم ملاقات کردم چراکه علاقه‌ی چندانی به او نداشتم. ما به دنیا از دو دریچه‌ی متفاوت نگاه می‌کنیم. از دید همگان او یک فیلم‌ساز خلاق و تواناست اما به نظر من او تنها کودکی بود که می‌خواست وارد هالیوود شود.» سپس به شرح پیشنهاداتی می‌پردازد که برای ساخت «پرستیژ» به او شده بود. «من سه پیشنهاد پیش رو داشتم. یک پیشنهاد از جانب سم ماندز بود که تنها «زیبایی/زیبای آمریکایی» را در کارنامه‌ی خود داشت. او به من گفت که برای همین فیلم نامزد دریافت 7 جایزه شده و 5 جایزه را شامل جایزه‌ی بهترین فیلم به دست آورده است. بنابراین این مورد برایم پیشنهاد فوق العاده‌ای محسوب می‌شد. بعد پیامی به همراه یک فیلم ویدئویی به دست رسید. ویدئو حاوی فیلم «تعقیب» و مضمون یادداشت این چنین بود:«این فیلم را تماشا کنید و تصور کنید که یک فیلم‌ساز به کمک تسهیلات هالیوود چه می‌تواند بکند.» فیلم را تماشا کردم و احتمال دادم نولان از پس این کار برمی‌آید و او را انتخاب کردم.»

پرایست دلیل انتخاب خود را این‌گونه توجیه می‌کند که مندز پیش از این وارد عرصه‌ی سینما شده بود و او قصد داشته به نولان جوان و مستعد فرصت فعالیت بدهد. به نظر وی واکنش مخاطب گواه رویکرد نادرست نولان به فیلم‌های فوق قهرمانی است.

«نولان سعی دارد به یک استنلی کابریک مدرن تبدیل شود. البته به نظر من سازنده‌ی فیلم‌های خوش‌ساختی هم‌چون «پرستیژ» و «یادگاری»  می‌تواند آلفرد هیچکاک مدرن بهتری باشد. فیلم‌های عامه‌پسند و پرفروش او تنها مایه‌ی خجالت هستند. من حتی آخرین آن‌ها را هنوز ندیده‌ام.»