آخرین نقد آثار

  شاید باورش مشکل باشد که گرگ و گاو؛ میانجی تثبیت عشق باشند و همبسترِ روزگار نامتعادل. «برف آخر» امیرحسین عسگری در بستر ملودرامی ناتورالیستی با کشف معنای فضا و با دقت در کاشت و برداشت جزئیات روایی، چنین اتفاقی خوش را رقم می‌زند. یکی از آثار قابل تأمل چهلمین جشنواره‌ی فیلم فجر، بوم‌زیستِ رویایی است که از خلاء آغاز شده و به کشف آتشِ عشق منتهی می‌شود. در این درام رفتارشناختی که مبتنی بر خوانش برید

  کارگردان بدیع و جوان دهه چهل ایران که با فیلم «قیصر» لقب قطب هنری و تجاری سینمای ایران را مال خود می‌کند؛ این روزها در دهه هشتاد عمر خود همچنان در اتمسفر سینمای ایران نفس می‌کشد، که جای بسی خرسندی است. خالق گوزن‌ها، دندان مار، سفر سنگ و اعتراض، در کوچه چراغ برق ( چراغ گاز)، همان‌جایی که سینماتوگراف را در قهوه‌خانه زرگر باشی نهادند، زاده شد و مردم شناسی را در کوچه‌های آصف‌الدوله و عین الدوله و

  فیلم شهرک دومین فیلم بلند علی حضرتی است که در ژانر خانوادگی اجتماعی تولید شده و در چهلمین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمده است. داستان فیلم روایگتر چند جوان عشق بازیگری است که برای پاگذاشتن در دنیای بازیگری و علاقه‌ی خود تست می‌دهند. فرهاد با بازی (ساعد سهیلی) در این تست قبول شده و با قبول شروط همکاری وارد دنیای جدیدی برای زندگی و تمرین نقش می‌شود. ادامه مطلب: شهرک، فیلمی با تصویر تازه در د

  هر چند میان «زندان» و «عشق» به لحاظ موقعیت مکانی، فاصله حکمفرما است ولی مگر می‌توان عاشق زیست و دربندِ معشوق نبود. حتی اگر رخت زندان از جان زندانی بیرون آورند و دیوارها از میان برداشته شود و سلول‌های انسان در جایی دور از سلول زندان هویت یابد، بی یار هر کجا باشد، حکم حبس خواهد بود؛ همان‌گونه که «فرهاد» در آخرین پرده از «ملاقات خصوصی»، چنین آزادیِ دربندی را تاب نیاورد و لوازم مهاجرت را دور ریخت

کنت برانا بعد از فیلم‌های فانتزی چون سیندرلا تا درام‌های مختلف اقتباسی از ویلیام شکسپیر بدون شک بهترین فیلم کارنامه خود را ساخته است. «بلفاست» از جانب یک کودک به نام بادی روایت می‌شود که چنین درام‌هایی تخصص انگلیسی‌هاست و این را از ادبیات‌شان وام گرفته‌اند. بادی (جود هیل) دنیای کودکانه خود از بلفاست پایتخت ایرلند شمالی را برای ما ترسیم می‌کند که خیلی زود ما را به دنیای والدینش نیز پرتاب می‌کند و

فیلم «تا استخوان» (To the Bone) محصول سال ۲۰۱۷ میلادی، به کارگردانی «مارتی نوکسون» در زمرۀ فیلم‌هایی است که سعی در نمایش یکی از اختلالات حوزۀ اعصاب و روان دارد. تا استخوان روایتی است از پستی و بلندی زندگی نوجوانانی که درگیر با اختلال «انورکسیا» یا «بی‌اشتهایی عصبی» بوده و در یک مرکز درمانی بستری هستند. علی‌رغم تلاش نه چندان موفق کارگردان برای جذب مخاطب حضور «کیانو‌ ریوز» بین بازیگران، شبیه به وی

حکایت به روایت مرد عارف‌مسلک «40» در مفاهیم پدیدارشناسی و در منابع شریعت، عددی منحصر به فرد به شمار می‌آید، چرا که قافله‌سالارِ رسیده به مرز 40سالگی، مسیری پیموده و پوستی تازه کرده و عزمی جوان برای پیمایشی روح‌نواز دارد. موجود کمال یافته‌ای که به اربعین رسیده است، چله‌نشینی را از سر گذرانده و با عبور از مصائب و تنگناها، بالِ گشاده برای پرواز معرفت دارد. پس به راحتی نباید از کنار تابلوی سجل احوا

این روزها در سالن تماشا تالار هنر تئاتری به نام مضحکه تلخک به کارگردانی و نویسندگی مریم علی‌اکبری روی صحنه است. شاید بهتر باشد بگوییم مضحکه‌نگار و مضحکه‌گردان، چراکه به نظر می‌رسد ایشان اصرار دارند که این کار مضحکه است و بازیگران همان تقلیدچیها هستند و مکان اجرا همان تماشاگاه عصرانه مردم کوچه و بازار است. سعی مضحکه‌گردان در ساخت و باز آفرینی چنین فضایی قابل ستایش و ستودنی است. چنانچه بعضی از تقل