هنرمند مدرن موجودی است بازگشته از دنیای مردگان. او بازگشته تا مرگ را به مثابه‌ی آرامش ابدی چیزها در مقابل حرکت و جنبش زندگی عرضه دارد. یعنی مرگی که محال ممکن را می‌طلبد و به از کار انداختن جنبش ارگانیسم نظر دارد. یا رساندن زندگی به انقطاع مطلق و کامل حلقه‌ای ابدی که زندگی در درون آن در حرکت است. در واقع او هنرمندی است که تلاش می کند تا جهان را تغییر دهد یا آن را تبدیل به جهانی نماید که در

  کنستانتین امپراتور روم در حدود سال سیصد میلادی دین مسیح را به عنوان دین رسمی اعلام کرد و کلیسای مسیحی قدرت سیاسی را بدست گرفت. کشیشان با هرگونه تصویرگری و بازنمایی مخالف بودند . آنها شمایل و نقاشی را بت‌هایی می‌دیدند که نگاه مومنان نوکیش مسیحی را از خدا به کالبدی بی‌جان می‌انداخت و این نبود مگر ادامه‌ی همان زئوس، همان پیکره‌ای که فیدیاس تراشیده بود و اکنون در تفسیر آیین مسیحی با کفر، نام‌دار

  مجموعه داستان «چال» نوشته علی دهقان، نویسنده و روزنامه‌نگار توسط نشر پیدایش، به پیشخوان کتابفروشی‌ها آمد. این کتاب تجربه دو دهه (و شاید بیشتر) فعالیت و کار ادبی نویسنده‌اش است. اما در روایت و مضامین خود، وضعیت شخصی را کنار گذاشته و با شخصیت‌پردازی‌هایی فکر شده و در خدمت گرفتن عناصر دقیقی از نگارش داستان، مجموعه‌ای را ایجاد کرده است، که اگرچه از چند داستان تشکیل شده اما ساختاری کلی همه آنها را د

نشست مطبوعاتی نمایش چندرسانه‌ای «مرثیه‌ای برای کتاب‌سوزی‌ها» با حضور علی اتحاد(کارگردان)، مجید رحیمی جعفری(تهیه‌کننده)، بابک حمیدیان، نورا هاشمی، جواد مولانیا، نوید هدایت‌پور و نیکو ترخانی(اجراگران) در محل آکادمی هنر برگزار شد. در این نشست که با حضور جمع کثیری از اهالی رسانه‌ها برگزار شد علی اتحاد طراح و کارگردان اثر ضمن بیان چگونگی این اجرا به حاضرین گفت: "مرثیه‌ای برای کتاب‌سوزی‌ها یک رخداد چ

  • دست‌مایه‌ی حقیقی کاراواجو1 برای خلق تابلوی توماس شکاک2 زخمی است که او از نزاع‌اش برای تصاحب دخترکی به نام لینا، از رانوچیوی پاک‌باخته می‌خورد. اویی که گمان می کند معشوقه‌اش را با دستان خودش تقدیم کاراواجو کرده است تا تباه شود. دخترکی که ابتدا قرار بوده تا صرفاً مدلِ فیگور مریم باکره‌ی تابلوی "مرگ باکره"ی نقاش نابغه باشد اما اکنون بدل به معشوقه‌اش شده است. رانوچیو در این میان و در واقع برای

          آن‌چه مگریت بلژیکی در این اثرـ که به «گلکنده» 1953 [Golconda]، خوانده می‌شود ـ تصویر کرده صحنه‌ی تاراج رفتن و ویران شدن جامعه‌ای بورژوایی است. فیگورهایی ساکن که از یک سو از آسمان سقوط می‌کنند و از سوی دیگر در فضای اثر غوطه‌وراند. پوشش و ژست این فیگورها از درون زندگی شخصی مگریت بیرون جهیده‌اند. لباس‌هایی که در حومه‌ی شهر محل زندگی‌اش، یک پوشش عادی به حساب می‌آید. مگریت از این نشانه

        اگر مرلین مونرو زنده بود اکنون88 سال داشت. نوشته‌های زیادی مرلین مونرو -این بلوندِ آمریکایی- را از جنبه‌های مختلف بررسی کرده است. بخش مهمی از نوشته‌ها او را به صورت زنی خنگ و احمق در خدمت نظام سرمایه‌داری هالیوود تصویر کرده‌اند؛ کسی که از خود اختیاری برای کنترل نحو‌‌ة بازیگری‌اش نداشت و تنها به‌صورت یک ابژة میلِ هوس و به صورتِ یک عروسک خیمه‌شب‌بازی برای تولید سرمایه در هالیوود عمل می

  «برای آزادی، نان و لهستان جدید». این بخشی از ترانه‌ی یادبود یانکو یشنفسکی است که کریستینا یاندا در تیتراژ پایانی مرد آهنی (1981)، با صدایی شبیه ضجه‌های یک ماده ‌گرگ می‌خواند. لهستان جدید، با تمام ابهام‌های ناشی از واژه‌ی «جدید» همواره بزرگترین رویای لهستان بوده است. کشوری که بیشترین زخم‌های قرن بیستم را بر تن خود داشت و تاریخ، فرصت التیام آن‌ها را نداده بود. بهترین مثال ‌تاریخی در تایید این