پرتره

        اگر مرلین مونرو زنده بود اکنون88 سال داشت. نوشته‌های زیادی مرلین مونرو -این بلوندِ آمریکایی- را از جنبه‌های مختلف بررسی کرده است. بخش مهمی از نوشته‌ها او را به صورت زنی خنگ و احمق در خدمت نظام سرمایه‌داری هالیوود تصویر کرده‌اند؛ کسی که از خود اختیاری برای کنترل نحو‌‌ة بازیگری‌اش نداشت و تنها به‌صورت یک ابژة میلِ هوس و به صورتِ یک عروسک خیمه‌شب‌بازی برای تولید سرمایه در هالیوود عمل می

  «برای آزادی، نان و لهستان جدید». این بخشی از ترانه‌ی یادبود یانکو یشنفسکی است که کریستینا یاندا در تیتراژ پایانی مرد آهنی (1981)، با صدایی شبیه ضجه‌های یک ماده ‌گرگ می‌خواند. لهستان جدید، با تمام ابهام‌های ناشی از واژه‌ی «جدید» همواره بزرگترین رویای لهستان بوده است. کشوری که بیشترین زخم‌های قرن بیستم را بر تن خود داشت و تاریخ، فرصت التیام آن‌ها را نداده بود. بهترین مثال ‌تاریخی در تایید این

    ابژکتیویته شخصی در این مقاله هدف تمرکز بر مضامین و فلسفه آنتونیونی نیست بلکه توجه به جنبه های تجربی و هنری به ویژه جنبه های مستند گرایانه‌اش که کمتر مورد توجه قرار گرفته است. از مصاحبه نه چندان معروف او با گیدئون باچمن در «فیلم کوارترلی» که در 1975، سه سال بعد از این که چینی‌ها او را به خاطر فیلم مستند « چین»[1] مورد انتقاد قرار دادند شروع می‌کنم. آنتونیونی توضیح می‌دهد که چرا هرگز در این

  «ویتسک» برگرفته از نمایشنامه گئورگ بوشنر نویسنده، کارگردان و طراح صحنه: رضا ثروتی تهیه کنندگان: مجید رحیمی جعفری از (مجموعه هنری آکادمی هنر) و آرمان جعفری از (خانه هنرهای شهری) بازیگران: مرتضی اسماعیل کاشی، پانته‎آ پناهی‎ها، بابک حمیدیان/شهرام حقیقت دوست، مهدی کوشکی، ماکان اشگواری، اصغر پیران، آرمین هایراپتیان/آریا مظلوم زاده و حمیدرضا الله بخش/رضا سجادی ادامه مطلب: پرونده نمایش «ویتسک»؛

  مایکل کنِت مان (Michael Kenneth Mann)   کارگردان، فیلمنامه نویس، تهیه کننده و عضو هیئت علمی دانشگاه فیلم لندن متولد:   5 فوریه 1943  شیکاگ و (ایلی‎نوی) مایکل کنت مان در شیکاگو در یک خانواده یهودی خواربارفروش به دنیا آمد. پدرش یک مهاجر اوکراینی بود که در جنگ جهانی دوم مانند سربازی کهنه کار خدمت کرد. مادرش متعلق به یک خانواده محلی شیکاگویی بود. مان رابطه نزدیکی با پدر و پدربزرگش داشت. او د

  سرمقاله از مجید رحیمی جعفری "فیلم ترسناک پیوسته یکی از پرطرفدارترین و در عین حال بی‎اعتبارترین و بدآوازه‎ترین ژانرهای هالیوود بوده است. این نوع محبوبیت به خودی خود دارای ویژگی‎ خاصی است که فیلم ترسناک را متمایز از سایر ژانرها قرار می‎دهد. این محبوبیت، فیلم ترسناک را محدود به طرفداران دوآتشه‎اش می‎کند و یا آن گروه از مردم را که تمایل به دیدن فیلم‎های ترسناک دارند –چه این تمایل ناشی از وسواس خاص