در جست‎وجوی حقیقت از دست رفته

    1. مصائب ژاندارک (The Passion of Joan of Arc) / کارل تئودور درایر   دیدن مصائب ژاندارک همچون نگاهی اجمالی و سریع است به روحِ یک قدیس در طول محاکمه‌ی یک ساعته‌اش. فیلم بی‌شک چیزی فراتر از یک درام‌پردازی است، چیزی فراتر از یک بایوپیک(اثر بیوگرافی)، چیزی فراتر از یک مستند: آن یک پرتره‌ی معنوی‌ست، تقریباً یک پرتره‌ی مرموز از یک روح شبه-مسیح‌وار که در درون رنج‌های مسیح بار گذاشته شده است. اد

        [ترجمه‌ای برای علی خدادادی که ترنس ملیک را دوست دارد] در سال 2011، همان سالی که درخت زندگی سرانجام به سینماها رسید، مجموعه مقالاتی منتشر شد تحت عنوان ترنس مالیک: فیلم و فلسفه. در مورد بخش دوم این معادله در عنوان کتاب، مروری سریع بر نمایه‌ی کتاب مظنونین همیشگی را برملا می‌کند: کانت، هگل و، البته، هایدگر. از تورو نامی برده می‌شود، و نیز از نیچه و مارکس. لکن در این مجموعه مقالاتِ مربوط ب

    انتخاب فیلم آخرین وسوسه‌ی مسیح به عنوان فیلم مرکزی مورد بررسی در این متن به این دلیل است که از طریق تحلیل این فیلم نشان دهیم که چگونه اسکورسیزی به عنوان فیلمسازی که در فیلم‌هایش می‌توان یک انسجام زیبایی‌شناختی بین علایق روایتی، بصری و موسیقایی‌اش پیدا کرد و به این علت فیلم‌هایش باید به عنوان یک کلیت و بصورت یک مسئله مطرح گردد، با ساختن فیلمی درباره‌ی موضوعی که الهام‌بخش شخصیت‌های عمده‌ی فی

  پس از هولوکاست الی ویزل[1] از خود پرسید: «چرا می‌نویسم؟». او می‌گوید من می‌نویسم «تا دیوانه نشوم؛ یا بالعکس، می‌نویسم تا به عمق جنون دست یابم». در زمانه‌ی پریشان خودمان، پس از 11 سپتامبر، پس از بالی، پس از بسلان[2]، آیا هنر می‌تواند در برابر فاجعه به هیچ روی امر رستگاری‌بخش (فعلا از امر آشتی‌بخش صرف‌نظر می‌کنیم) را درک کند یا برانگیزد؟ از نظر ویزل هنرمند دست به آفرینش می‌زند «تا تمامی قربانیا

    خلاصه‌ی داستان: بعد از یک شب طوفانی در دهکده‌ای دورافتاده, اهالی تصمیم می‌گیرند از سوپرمارکتِ دهکده مواد غذایی بخرند تا انبار کنند اما بعد از احاطه شدن سوپرمارکت توسط مِهی غلیظ و عجیب و پدیدار شدن سر و کله موجوداتی ترسناک, همه‌ی اهالی در آنجا حبس می‌شوند ...   ادامه مطلب: «مه» (فرانک دارابونت): خوب نگریستن در آینه (1) دیدگاه

  اگر با فیلم‎های دنی بویل آشنا باشید نگاه او را به آینده کاملا مثبت و روشن خواهید دید. کارگردانی که امید در آثارش موج می‎زند و حتی در تمی آپوکالیپستی آن را پی می‎گیرد و همیشه روزنه‎های امید را از بین نمی‎برد. کاراکترهایش همه با امید زنده‎اند و شاید اگر امید را بخواهید از آن‎ها بگیرید آن لحظه آن‎ها را مرده می‎بینید. در سخت‎ترین شرایط برای رسیدن به هدفشان می‎جنگند، تلاش می‎کنند و پیش می‎روند البته