روانکاوی و هنر

کریستوفر نولان یکی از مهم ترین فیلمسازان عصر حاضر که طرفداران‌اش بی‌شمار هستند در پیدا کردن سوژه در ژانرهای گوناگون این بار سراغ فیلمی در ژانر جنگ رفته و یکی از برهه‌های کوچک جنگ جهانی دوم و حوادث ساحل دانکرک را روایت می‌کند. در تحلیل پیش رو ابتدا به تحلیل روانکاوی عناصر طبیعی در فیلم و سپس ضرورت ساخت فیلم در کارنامه نولان خواهم پرداخت.   ادامه مطلب: نقد فیلم دانکرک Dunkirk کریستوفر نولان؛ خوا

    شاید برای کسی که چندان با سینمای « پدرو آلمادووار» آشنا نیست ، عبارت ِفیلمسازِ اسپانیائی پیش فرض‌هایی را مبنی بر وجود کلاژهای متنوعی از انواع صحنه‌های گاوبازی ، رقص فلامینگو، گیتارنوازی گروهی کنار آتش ، تصاویر باشکوه کلیساها و...در فیلم های این کارگردان به وجود آورد. انتظاری که به سادگی با تماشای اولین فیلم‌های آلمادووار نقش بر آب می شود. در مقابل به نظر می رسد آنچه جایگزین این صحنه‌های کل

    جنگ دوم جهانی پایان یک رویا بود. پایان ِرویای رستگاری ِروشنگری ، آن گونه که به تعبیر آدورنو جهان روشن شده بود اما از درخشش تابناک ِفاجعه. مصائب جنگ ، ناپایداری های اجتماعی و سیاسی ِپس از آن و ترومائی که به شکل زخمی درمان ناپذیر بر سوبژکتیویته انسان غربی وارد شده بود به اشکال مختلف در انواع بازنمائی های هنری – فرهنگی پس از جنگ نمود یافت. اگر در نئورئالیسم ِایتالیا ظهور این مساله وسواس و اصر

  این پرسش که در تجربه سینمائی چه کسی است که حقیقتاً نگاه می‌کند پرسشی بنیادین است که حول دیالکتیک نگاه خیره (gaze) شکل گرفته است. اگر چه لکان در مقاله‌اش درباره‌ی مرحله آینه‌ای، نگاه خیره را به مثابه نگاه اربابانه در نظر می گیرد اما در ادامه آن را به گونه‌ای معرفی می‌کند که در آن اثری از اربابی و سروریِ ناظر وجود ندارد. همین مسأله است که مقاله دوران ساز لورا مالوی –سینمای روایی و لذت نگاه مردا

  اثر انتخاب شده از مجموعه آثار نمایشگاه انفرادی مونا مطهریان با نام سایه، واقع در گالری جُرجانی، 28 فروردین الی 7 اردیبهشت ماه 1394 به نمایش گذاشته شده است. هنرمند با استفاده از ریختن رنگ و پاشیدن آن به روی سطح بوم به شکل‌های مد نظرش رسیده که به نوعی می‌توان آن را شبیه به آزمون روان‌کاوی و فرافکن هرمن رورشاخ معروف به تست رورشاخ دانست. در سال ۱۹۲۰ هرمان رورشاخ، روان‌پزشک سوییسی پس از مطالعه و آ

ضرورت نظریه لکانی فیلم زمانی که نظریه پردازان  فیلم دهة هفتاد  برای اولین بار به اندیشة ژاک لکان توجه کردند تا بر درک‌شان از سینما بیافزایند، تمرکزشان محدود بود. چون خود  لکان هرگز در بارة فیلم نظریه‌پردازی نکرد، نظریه پردازان  به حوزه‌ای از اندیشة او توجه کردند که  به نظر می‌رسید آسان‌تر از همه به تجربة سینمایی منتقل شود. آن‌ها تقریبا، تنها به مقاله‌ای استناد کردند که  «مرحلة آینه‌ای به عنوا