آخرین مقالات تحلیلی

«خروج»؛ تازه‌ترین ساخته‌ی ابراهیم حاتمی‌کیا آن‌چنان که از نامش برمی‌آید، انتظار ساخت اثری معترضانه را در دل مخاطبش فراهم ساخت، اما حاصل سکون است و فیلمسازی که برخلاف توانایی در بیان اعتراضات به شکل شفاهی، نتوانست با زبان سینما در قالب درامی جاده ای دیدگاهش را نسبت به ساختار سلطه‌گر قدرت ‌و در اینجا دولت‌ فریاد بزند. ادامه مطلب: نقد فیلمنامه و ساختار فیلم خروج به کارگردانی ابراهیم حاتمی کیا؛ بزن

اولین بار که رُما را دیدم، حس بدی داشتم: بله، غالب منتقدان در ستایش آن به مانند یک کلاسیک موقت حق دارند، اما من نمی‌توانستم از این ایده خلاص شوم که این درکِ غالب توسط یک اشتباه وحشتناک، بدتعبیر و نادرست تقویت می‌گردد. به واقع فیلم کوآرون برای یک سری استدلال‌های سهوی و اشتباه است که ستایش می‌شود. رما ستایش‌نامه‌ای‌ست از کلئو؛ زنی از محله کولونیای رم در مکزیکوسیتی که در خانه‌ی یک خانواده‌ی منتس

  ترس ریشه‌ای پایدار در زندگی انسان داشته و اندیشمندان و نویسندگان بسیاری در آثار خود به این مقوله اشاره داشتند که برای نمونه تامس لیگوتی، «وحشت فلسفی» را بخشی جدایی ناپذیر در زندگی بشر دانسته است، از این رو سینمای وحشت می تواند با نگاهی متمایز نسبت به ماهیت ژانرهای مختلف در خلوت وجود آدمی رخنه نماید. در گفت‌وگو با محمدصادق صادقی‌پور؛ نویسنده کتاب «هیولای هستی: سفری با هایدگر در راه سینمای ترس

خشونت مرز میان واقعیت و ذهنیت را مخدوش می‌کند؛ آن‌جا که اثر ِامر فاجعه‌بار به درون دایره‌ی استدلال نشت می‌کند و دریافت‌های ذهنی را با وهم آمیخته به ناباوری و انکار می‌آمیزد. آن‌هنگام که دنی در ابتدای فیلم «درخشش» به آینه و تصویر خود نگاه می‌کند و از دوست خیالی‌اش تونی می‌خواهد تا دلیل بی‌علاقگی‌اش به اقامت در هتل «اورلوک» را به او بگوید، نخستین نشانه‌های خشونتی پنهان در خانواده‌ی تورنس بر ما آشک

  جارموش را یکی از بزرگترین کارگردانان مینی‌مالیست سینما می‌شناسیم؛ اما این بار با چند صفحه دیالوگ تکرارشونده، یک ترانه و اتفاقات کم، یک فیلم زامبی جالب توجه ساخته است. مردگان نمی‌میرند جارموش در پس شوخی‌های ژنریک، فرهنگ عامه، نقد اجتماعی و بستر زیرگونه زامبی نقد تندی به وضعیت جامعه آمریکا در دوران ریاست جمهوری دانلد ترامپ دارد. ادامه مطلب: نقد فیلم مردگان نمی‌میرند The Dead Dont Die سیاسی‌تری

فیلم انگل برنده نخل طلای کن 2019 ساخته بونگ جون هو داستان سر راست و کلیشه‌ای دارد که از آن یک ملغمه عجیب با روایت سه لایه‌ای پیچیده و در هم تنیده می‌سازد. در این نقد قصد تحلیل سه خط روایتی که انگل را شکل داده، داریم که چطور جون هو با ترکیب ژانرها و رسیدن به چنین سبکی توانسته مخاطبان زیادی از طیف‌های مختلف را در سرتاسر دنیا راضی نگه دارد. ادامه مطلب: نقد فیلم انگل، انگلی که آرزوی مگس شدن دارد (1

  جبر که می‌آید پا را به زمین گره می‌زند، چشم را از دیدن محروم می‌کند، گوش را از شنیدن آواها می‌زداید، و دست را از یازیدن بلندی‌ها کوتاه می‌کند. اما نه می‌توان از دل هوس شنیدن آواز رنگی زندگانی را زدود و نه جرقه‌ی روشن تماشا را خاموش کرد. دست که کوتاه بشود گاه برسرعت قدم‌ها افزوده می‌شود و پا که بایستد هوس پروازش طغیان می‌کند. قدم‌های ناتوان در تمنای پیش رفتن و دستان خالی فقیر در داشتن نداشته ه

  ۱. اشارهگرچه نمایش مدتِ مدیدی است که به‌عنوانِ شاخه‌ای از سنن مذهبی و عامیانه‌ی ایرانی شناخته شده و به انواع گوناگونِ اجراهای نمایشی -از قبیلِ دینی، انتقادی و طنزآمیز- اطلاق می‌گردد، تئاتر -به‌شکل غربی آن- هنری نسبتاً جدید در ایران به‌شمار می‌رود. تعزیه گونه‌ای نمایشِ مذهبیِ ایرانی است که در قرن شانزدهم رواج یافت و مصائب شهدای کربلا را زنده نگاه می‌دارد. تعزیه اغلب به‌صورتِ منظوم عرضه می‌شود