شکلات داغ: هر آمدنی را رفتنی است

حامد کلاهداری اولین فیلم بلند سینمایی‎اش را در حالی ساخته که پیش از این در سریال‎های تلویزیونی و بعضا در فیلم‎هایی به عنوان بازیگر حضور داشته است.

 

شکلات داغ به عنوان کار اول کارگردانی جوان که پیش از این فعالیتی را پشت دوربین سینما نداشته کار قابل قبولی است، اما حضور بازیگران و عوامل حرفه‎ای در پشت دوربین و جلوه‎ی دوربین شرایط را تغییر می‎دهد و این شائبه را در ذهن ایجاد می‎کند که نکند آنچه در مورد ده نمکی و ساخته شدن اخراجی‎هایش توسط دیگران مطرح و دیده شد در پشت صحنه‎ی شکلات داغ برای کلاهداری هم اتفاق افتاده باشد. آنچه برای فیلم متفاوت رامبد جوان نسبت به فیلم اولش نیز دیده شد.

 

حضور عوامل حرفه‎ای مانند محمود کلاری به عنوان فیلمبردار و بازیگرانی مطرحی چون فریبرز عرب نیا، داریوش ارجمند و حتی حضور علیرضا سجادپور به عنوان تهیه کنند باعث می شود که انتظاراتمان علاوه بر اینکه از فیلم بالا می‎رود از کارگردانی فیلم هم به نسبت دیگر عوامل بالا رود.

شکلات داغ کار خوبی از آب درآمده اما این خوبی به معنای خوش ساختی آن نیست. فیلم تقریبا در لوکیشن ثابت می‎گذرد و این باعث می‎شود با توجه به روند شکل گیری داستان در یک کافی شاپ که از کوژ و قوس زیادی برخوردار نیست به کندی پیش رود. کارگردان می‎توانست با کمی ظرافت و با تجربه از لوکیشن‎های بیرونی که به زندگی شخصی افرادی خارج کافی شاپ می پرداخت استفاده کند و روند تندتری را به نسبت روند کند لوکیشن داخلی به فیلم بدهد، که فیلم از این اتفاق رخ نداده و فیلم از این کوتاهی ضرر کرده ، چرا که نوع فیلمبرداری و میزانسنی که در داخل کافی شاپ و بیرون آن در نظر گرفته شده تفاوت چندانی با یکدیگر ندارند مگر در بسته و باز بودن فضا که اتفاقی خاص را رغم نمی‎زند.

فیلمنامه‎ی شکلات داغ هر چند که در پایه و اساس دچار مشکلاتی است و به خوبی شخصیت‎ها را در کافی شاپ به یکدیگر ارتباط نمی‎دهد و تنها کافی‎شاپ نمی‎تواند وجه اشتراک مناسبی برای ارتباط افرادی که در آن رفت و آمد می‎کنند باشد. امیر که در آنجا کار می‎کند هم نمی‎تواند واصل خوبی برای رساندن شخصیت‎های داستان باشد، زیرا که خود درگیر داستان است و یکی از کسانی است که به زندگی‎اش پرداخته می‎شود. حتی بانو هم نمی‎تواند ارتباط دهنده خوبی باشد و افراد کافه را به هم ارتباط بدهد چرا که به نظر می‎رسد خود او هم به هدف دیگری و به دلیل دیگری وارد آنجا شده است.

 

 

شروع فیلم با آوردن شخص ویلچری (آمدن نامه‎رسان و دادن نامه به صاحب کافه یا حاج آقای محضری و تخم مرغ خوردنش) می‎توانست دو جای دیگر قبل از آنجایی که به پایان رسید تمام شود. چه خوب می‎شد فیلم همان لحظه‎ای که مرد ویلچری را بر اثر مرگش از خانه می‎برند تمام می‎شد . یا حتی قبل‎تر از آن پس از پایان جملات قصار مرد معتاد تمام می‎شد و ادامه پیدا نمی‎کرد ـ و پایانش با بردن او از آن خانه ، نشانه‎ای است به یکی از مهم‎ترین نکاتی که فیلم قصد داشته به آن اشاره کنپد «هر آمدی را رفتنی است» هر کسی که روزی می‎آید بالاخره می‎رود، حال می‎خواهد عشق دو جوان باشد، بچه‎ای باشد که جانب خداوند به پدر و مادری داده شده است یا روح باشد که به جانب او باز می‎گردد .

نکته‎ی دیگر وجود چشم ناظری به عنوان بیننده در کنار قضایای رخ داده در کافه است که به خوبی کار خودش را انجام می‎دهد و می‎تواند تداعی کننده و جایگزینی مناسب باشد برای چشم‎های مخاطب داخل سینما که از منظر و جانب او اتفاقات را کشف و یا بازخوانی کند. از دید او ببیند که چرا جوان راهی بیمارستان می‎شود، اتفاقاتی را که برای دیگران می‎افتد را ببیند و تصمیم نهایی‎اش را بگیرد.

شخصیت گنگ بانو می‎توانست با زیاده روی‎ای پیش از اینکه می‎بینیم نقطه‎ی ضعف فیلم شود و با کمی ظرافت به یکی از نقاط قوت فیلم، که هیچ کدام خوب کار نمی‎شود و این شخصیت در داستان هدر می‎رود.

اگر در حدودی در رابطه با وجوه شخصیتی بانو اطلاعاتی را دریافت می‎کردیم، می‎توانستیم نسبت به او تصمیم درست‎تری بگیریم. چیزی که اکنون از او برداشت می‎شود فرشته بودنش است در صورتی که این چنین نیست. ماشینی که سوار می‎شود، نوع پوششی که دارد و حتی نگاه‎ها و هر آنچه از او می‎بینم چیزی را که اثبات کند او فرشته است به ما انتقال نمی‎کند. اما اتفاقاتی که با تدبیر او رخ می‎دهد ما را به آن می‎رساند که به فرشته بودنش قانع شویم. قناعتی که از سر ناچاری است تا از سر باور قلبی.