همه در گرو خوابهای یک کودک
- توضیحات
- دسته: یادداشت سینمای ایران
- منتشر شده در 1389-08-29 13:18
نسیم کاظمی
در ابتدا با ایدهی فیلم شروع میکنم. دختر بچهای در خواب، وقایع پیش رو را مشاهده کرده و سعی دارد از برخی اتفاقات جلوگیری کند. ایده بسیار جذاب است و با تغیییراتی اندک ایدهی چند فیلم و سریال دیگر بوده است.
شاید اندک مخاطب سینمای ایران باور کند که چنین ایدهای در سینمای کشورمان قرار است به فیلم تبدیل شود. همه منتظر یک فیلم پر از تخیلات، حوادث پیشبینی نشده و ارتباطات متافیزیکی هستند اما باید گفت که از چنین فاکتورهایی هیچ سراغی نگیرید که پیدا نمیکنید. خوابهای دنباله دار مثل خیلی دیگر از فیلمهای وطنی ایده خوب را وام گرفته و محصول نهایی به هیچ وجه جالب نیست.
سینمای کودک اساسا از جدی نگرفتن از سوی همه رنج میبرد که قطعا مخاطب کمترین تقصیر را داراست. جای تأسف بیشتر برای این سینما ضعف فیلم یک کارگردان شناخته شده است که به هیچ قاعدهای پایبند نیست. چنین ایدهای به صورت مرسوم ما را به دنیای تخیلات و فانتزی میکشاند. البته هیچ ایرادی ندارد که کارگردان تمایل داشته باشد یک ایده فانتزی را طور دیگر به کار ببرد. اما اینکه هیچ قاعدهای وجود نداشته باشد مخاطب را از فیلم جدا میکند.
رؤیاهای صادقه دختربچه موقعی جدیتر میشود که خوابی در مورد تصادف معلمش دیده است. فیلم فضای ملودرام پیدا میکند. اما مناسبات ملودرامی وجود ندارد. دخترک مدت زمانی صرف باوراندن این واقعیتها به بزرگترهای فیلم میکند و پس از آن است که همه بسیج میشوند تا با هر تمهیدی دخترک را بخوابانند تا ادامه حادثه را به صورت رویای صادقه ببیند.
فیلم وارد فضای تریلر هم میشود. یک لحظه حس میکنند با یک قاتل سریالی سر و کار دارند. البته نباید پرسید که چرا فقط یک پلیس رده بالا آمده است و به دنبال کمک نمیفرستند. لحن تریلر و مهیج هم خوب پرداخت شده و اساسا با سردرگمی در ساختار روبرو هستیم.
در هنگام خواباندن دختر قضیه کمیک هم میشود از پلیس گرفته تا بقیه حادثه را رها میکنند و منتظر میشوند تا کودک بخوابد. نه هیچ کس کار و زندگی دارد و نه اینکه فکرش را کار میاندازد. تلفن همراه و بیسیم خاموش میشود تا دخترک بخوابد! انگار نه انگار که شاید کسی تماس بگیرد و خبر از سلامت حال معلم مدرسه دهد. کافی بود پلیس چند نیرو را بسیج میکرد ساختمان را میگشتند تا اینکه مدام خوابهای دخترک را دنبال کنند. در مورد بازیها هم بهتر است که چیزی نگفت با وجود تلاش بازیگر نقش بیمار سندروم دان ولی در چند صحنه بازی او لو رفته و نتوانسته است باورپذیر باشد.
