خوانش تک نگاره

  هودلر نقاش سویسی هم‌عصر بحران بود. همسایه‎ی تاریخی که آبستن بود و همه‎ی فرزندانش در یک نفی بزرگ هر آنچه ساخته بودند را ویران می‎کردند و در جنونی بی پایان بر ویرانه‌ها، بنایی می‌ساختند تا دوباره ویرانش کنند. عصر ویرانه‌ها و زوال‌ها عصر هولدر است. بوم‌هایی که عمق را نفی می‌کردند و موضوع را بی‌اعتبار. زمانه‌ی گوگن و سزان. روزگار رویاهای بزرگ بر بستر ویرانه‌های بی‌شمار. ادامه مطلب: فِسُردگانِ هو

  نخستين بار در مقابل روايت ِ انقلابي ِ كاراوادجو از داستان قرباني شدن اسحاق ايستاده و در آن نظاره كرده‌اند. در اين روايت بديع از يك اسطوره‌ي مشهور يهودي- مسيحي، ديگر نشاني از آن ايثارگري ِ قهرمانانه مشاهده نمي‌شود. اسحاق خردسالي است هراسيده و ابراهيم نيز دژم‌خويي خشمگين با سگرمه‌هاي در هم فرو رفته. در چهره‌ي ملك مقرب نيز حتي نشان هراس از ابراهيم ِ قصي‌القلب مشاهده مي‌شود. از قرار وي غمخوارتر ا

    هنرمند مدرن موجودی است بازگشته از دنیای مردگان. او بازگشته تا مرگ را به مثابه‌ی آرامش ابدی چیزها در مقابل حرکت و جنبش زندگی عرضه دارد. یعنی مرگی که محال ممکن را می‌طلبد و به از کار انداختن جنبش ارگانیسم نظر دارد. یا رساندن زندگی به انقطاع مطلق و کامل حلقه‌ای ابدی که زندگی در درون آن در حرکت است. در واقع او هنرمندی است که تلاش می کند تا جهان را تغییر دهد یا آن را تبدیل به جهانی نماید که در

  کنستانتین امپراتور روم در حدود سال سیصد میلادی دین مسیح را به عنوان دین رسمی اعلام کرد و کلیسای مسیحی قدرت سیاسی را بدست گرفت. کشیشان با هرگونه تصویرگری و بازنمایی مخالف بودند . آنها شمایل و نقاشی را بت‌هایی می‌دیدند که نگاه مومنان نوکیش مسیحی را از خدا به کالبدی بی‌جان می‌انداخت و این نبود مگر ادامه‌ی همان زئوس، همان پیکره‌ای که فیدیاس تراشیده بود و اکنون در تفسیر آیین مسیحی با کفر، نام‌دار

  • دست‌مایه‌ی حقیقی کاراواجو1 برای خلق تابلوی توماس شکاک2 زخمی است که او از نزاع‌اش برای تصاحب دخترکی به نام لینا، از رانوچیوی پاک‌باخته می‌خورد. اویی که گمان می کند معشوقه‌اش را با دستان خودش تقدیم کاراواجو کرده است تا تباه شود. دخترکی که ابتدا قرار بوده تا صرفاً مدلِ فیگور مریم باکره‌ی تابلوی "مرگ باکره"ی نقاش نابغه باشد اما اکنون بدل به معشوقه‌اش شده است. رانوچیو در این میان و در واقع برای

          آن‌چه مگریت بلژیکی در این اثرـ که به «گلکنده» 1953 [Golconda]، خوانده می‌شود ـ تصویر کرده صحنه‌ی تاراج رفتن و ویران شدن جامعه‌ای بورژوایی است. فیگورهایی ساکن که از یک سو از آسمان سقوط می‌کنند و از سوی دیگر در فضای اثر غوطه‌وراند. پوشش و ژست این فیگورها از درون زندگی شخصی مگریت بیرون جهیده‌اند. لباس‌هایی که در حومه‌ی شهر محل زندگی‌اش، یک پوشش عادی به حساب می‌آید. مگریت از این نشانه

  1. این تنها نوع بشر است که سرانجام روزی، ساعتی، آنی از تکرار حضور خود دچار خستگی و یأس می‌شود و در نهایت به بودنِ بی مایه‌ی خود آگاهی می‌یابد. یعنی برعکس جاندارانی همچون گیاهان که در حیات افقیِ خود بی هیچ نزاعی هم، تمامی شرایطِ محیط پیرامون‌اشان را می‌پذیرند و یا حیوانات که به صرف در حیطه‌ی امکان‌هایی محدود در جهت بقا حرکت می‌کنند؛ اما برای یک انسان این پی بردن به مفهوم کلیدی "من" است که به د

   پولاک چه چیز را زیر تاش‌های رنگی‌اش پنهان می‌کرد؟ زمانی کسانی بودند که می‌گفتند پولاک عامدانه فیگورهایی دارد که آن‌ها را در زیر انبوه خطوطش مدفون ساخته است. یعنی پیش طرح‌هایی نامرئی و خاموش که شاید حتی ربط چندانی نیز به عمل نقاشی نامعقول، تصادفی، غیر ارادی اما شدید بعد از آنِ پولاک نداشتند. گو این‌که پولاک خواسته باشد تا هرگونه بازنمایی، تصویرگری و روایت‌گری‌های ابتدایی‌اش را با فروپاشاندنِ