خوانش تک نگاره

  در ابتدا بیش از هر چیز در مواجهه با عکس بوداپست 1964 اثر الیوت ارویت، نگاه مغموم زنان وداع کننده به چشم مخاطب می آید. در جهتی مخالف، مردان جوان سوار بر قطار، خندان در حال خارج شدن از ایستگاه هستند. وداعی که مردان سرخوشانه در حال عبور از آن هستند. ساعت در بالای مرکز تصویر گویی تونل زمان را می نمایاند. قطار با حرکتی رو به جلو، زنان را پشت سر می گذارد. گذاری پیشرو برای افقی درخشان که پنجره ی نور

  هاجر سعیدی: ایوان گروزنی، پسرش را کشته است. این گزاره بی درنگ در تابلو رپین با گزاره‌ی دیگری متقابل می‌شود: ایوان دهشت زده است. اما دهشتِ ایوان از چیست؟ آیا از کشتنِ پسر با ضربه‌ی عصا به شقیقه‌اش؟ عملی که در واقع خصلت ِ ملکه‌ی ایوان نیز به شمار می‌رود؛ او را با مرگ می‌شناسند. پس ایوان از چه دهشت کرده است؟ پاسخِ این سوال همان جایی است که دهشت را بازنمایی می‌کند: چشم‌های ایوان. دوباره به چشم‌ها

  فی‌فی از خوشحالی زوزه می‌کشد. اما دلیل خوشحالی‌اش چه می‌تواند باشد؟ رخداد یا واقعیت کلانی که او را تا حد زوزه کشیدن برانگیخته است، چیست؟ رخدادی که بروزش همچون مدخلی غیرمنطقی مسیر زیست عافیت‌طلبانه‌ی سوژه را تا ابد بر هم زده است. اما واکنش فی‌فی به این رخداد البته که یک واکنش هیستیریک است. واکنشی که نقاش به مدد فرم آن را بدین صورت تصویر کرده: یک شکاف یا گسیختگی به شکل دهان که در هیئت فی‌فی رخن