آخرین مقالات تحلیلی

اصطلاح گرافیتی  مشتق از واژه یونانی گرافیاتو  به معنای خراشیدن است و معنای عام آن، هرگونه نوشتن و نقش‌اندازی کردن به‌وسیله خراشیدن است که قدیمی‌ترین نوع آن در مصر و یونان باستان یافت می‌شود (لغت‌نامه آکسفورد 2011). ادامه مطلب: گرافیتی در خیزش اعتراضی بحرین، هنر گرافیتی معاصر بحرین، به مثابۀ رسانۀ ساختاری اعتراضی در دستان... اضافه کردن دیدگاه جدید

در جهان پر ملال امروز میان انبوهی از عادات و شیوه‌های تکراری، گاه تجربه‌ی زیستی جدید مسیری تازه پیش روی  انسان گشوده و فصلی نو در زندگی او رقم می‌زند. تجربه‌ای که می‌تواند به تبلور اندیشه‌ای بینجامد و به درازای عمری طول بکشد. فیلم سرزمین آواره‌ها، روایتی مستندگونه از زندگی کوچ نشینی زنی به نام فرن در آستانه‌ی شصت سالگی است که بخش‌های مهمی از زندگی خویش همچون شغل، همسر و خانه اش را از دست داده و

مقدمه اثر «گویا و من» در سال 1398 توسط «فرح اصولی» نقاشی شده و متعلق به مجموعۀ «گوش کن! صدای فروشکستن تاریکی را می‌شنوی؟» می‌باشد. ابعاد این اثر 76 در 80 سانتی‌متر بوده و با تکنیک گواش روی مقوای ضخیم خلق شده است. این اثر در نمایشگاه انفرادی هنرمند با عنوان «جاری در زمان» در مجموعۀ پروژه‌های «009821» و همراه با رونمایی از کتاب آثار هنرمند و گفت‌وگوی «بهرنگ صمدزادگان» با وی، به نمایش درآمده است.

  چکیدهاکثر پژوهش‌های انجام‌گرفته با موضوع سیاه‌قلم باتوجه به‌ هویت و زمینه‌ فرهنگی آثار وی شکل گرفته‌اند. نقاش مشهور اما ناشناس نیمه‌دوم سده نهم‌هجری که بیشترین حجم آثار او در مرقع‌های کتابخانه توپقاپوی‌ استانبول نگهداری می‌شود. این نوشتار، فارغ از دغدغه هویت و بافت فرهنگی‌ آثار سیاه‌قلم، از اشکال و فرم‌های‌کارناوالی میخائیل‌باختین یاری‌جسته و منحصرا با نگاهی عمیق و تازه به جهان‌گروتسکی سیاه‌ق

«خروج»؛ تازه‌ترین ساخته‌ی ابراهیم حاتمی‌کیا آن‌چنان که از نامش برمی‌آید، انتظار ساخت اثری معترضانه را در دل مخاطبش فراهم ساخت، اما حاصل سکون است و فیلمسازی که برخلاف توانایی در بیان اعتراضات به شکل شفاهی، نتوانست با زبان سینما در قالب درامی جاده ای دیدگاهش را نسبت به ساختار سلطه‌گر قدرت ‌و در اینجا دولت‌ فریاد بزند. ادامه مطلب: نقد فیلمنامه و ساختار فیلم خروج به کارگردانی ابراهیم حاتمی کیا؛ بزن

اولین بار که رُما را دیدم، حس بدی داشتم: بله، غالب منتقدان در ستایش آن به مانند یک کلاسیک موقت حق دارند، اما من نمی‌توانستم از این ایده خلاص شوم که این درکِ غالب توسط یک اشتباه وحشتناک، بدتعبیر و نادرست تقویت می‌گردد. به واقع فیلم کوآرون برای یک سری استدلال‌های سهوی و اشتباه است که ستایش می‌شود. رما ستایش‌نامه‌ای‌ست از کلئو؛ زنی از محله کولونیای رم در مکزیکوسیتی که در خانه‌ی یک خانواده‌ی منتس

  ترس ریشه‌ای پایدار در زندگی انسان داشته و اندیشمندان و نویسندگان بسیاری در آثار خود به این مقوله اشاره داشتند که برای نمونه تامس لیگوتی، «وحشت فلسفی» را بخشی جدایی ناپذیر در زندگی بشر دانسته است، از این رو سینمای وحشت می تواند با نگاهی متمایز نسبت به ماهیت ژانرهای مختلف در خلوت وجود آدمی رخنه نماید. در گفت‌وگو با محمدصادق صادقی‌پور؛ نویسنده کتاب «هیولای هستی: سفری با هایدگر در راه سینمای ترس

خشونت مرز میان واقعیت و ذهنیت را مخدوش می‌کند؛ آن‌جا که اثر ِامر فاجعه‌بار به درون دایره‌ی استدلال نشت می‌کند و دریافت‌های ذهنی را با وهم آمیخته به ناباوری و انکار می‌آمیزد. آن‌هنگام که دنی در ابتدای فیلم «درخشش» به آینه و تصویر خود نگاه می‌کند و از دوست خیالی‌اش تونی می‌خواهد تا دلیل بی‌علاقگی‌اش به اقامت در هتل «اورلوک» را به او بگوید، نخستین نشانه‌های خشونتی پنهان در خانواده‌ی تورنس بر ما آشک