آخرین مقالات تحلیلی

  دیالکتیک عبارتی برگرفته از زبان یونانی به معنای از طریق زبان است یا به عبارتی دیگر از راه دیالوگ یا گفت‌وگو. این عبارت در اصل به روش دست یافتن به شناخت از طریق گف‌وگو می‌پردازد. معروف‌ترین مثال این روش را می‌توان در مکالمات سقراط یافت که توسط حواری وی؛ افلاطون مکتوب شده است. ایده‌ی اصلی در این‌جا این است که پرسش‌ها و تناقض‌گویی‌های طرف صحبت‌تان، گفت‌وگوی‌تان را در جهتی بسط می‌دهد که شما قادر

    17 اثر ارگانیک مصطفی دمیرچی روز 15 اسفند ماه 1394 در گالری شیرین افتتاح شد. آثار نقاشی شده در قطع‌های بزرگ و 2 تا 8 متر می‌باشد، عنوان آثار این هنرمند، آفرینش حوا و هبوط انسان بر روی زمین است. هبوطی که از تسلیم تا نافرمانی، از مکر تا پشیمانی و از سرگردانی تا سرگشتگی را پیش روی مخاطبان قرار می‌دهد. همچنین از لحاظ تکنیک، متریال و موضوع دارای نگاهی بس متفاوت است. ادامه مطلب: نقدی بر نقاشی‌های

  در نقد حاضر با استفاده از رویکرد جنسیت و زنان(نظریه روانکاوی لوسی ایریگارای) به بررسی تابلوی نقاشی اسکلت باکره از الناز فرج الهی در نمایشگاه انفرادی شرق بدون اشاره، در گالری اعتماد پرداخته‌ام. ادامه مطلب: نگاهی به نمایشگاه «بدون اشاره» اثر الناز فرج‌الهی، گالری اعتماد اضافه کردن دیدگاه جدید

    هنر مادل به یقین ضد بورژوازی است: قضاوت‌هایش حاکی از خودبینی و خودخواهی طبقه‌ی متوسط است. برای مثال، او عکسی دارد از نیمرخ مردی که کنار خیابان نشسته و کلاهش را برای گدایی در دست گرفته است. جمعی از عابران به سمت مرد و عکاس می‌آیند. مادل با قرار دادن سطحی نزدیک سطح خیابان در پیش‌زمینه‌ی بی‌واسطه‌ی تصویر، عابران را از کمر به بالا قطع می‌کند و اینگونه بر وجودشان به شکل توده‌ای بی‌عاطفه و بی‌مغ

  • سینمای کمدی ژاک تاتی اساساً وارث آن تمامی آن چیزهایی است که به عنوان رسوبات سینمای کمدی صامت آغاز قرن بیستم خوانده می‌شوند. سینمایی ناقص یا در واقع الکن از نقطه نظر عنصر شنیداری که ماهیت کمیک روایتی‌اش را بی‌واسطه از موقعیت‌هایی می‌گیرد که پرسوناژهای اصلی فیلم همواره در درون آن‌ها قرار داده می‌شوند. یعنی پرسوناژهایی که ساخته شده‌اند تا با تکثر سوژه‌های داستانی فیلم‌های کمدی کلاسیک به وحدت برس

ضرباهنگدر یکی از تصاویر موزاییک (پاره‌چین) کلیسای ایاصوفیه، مریم باکره و مسیحِ نوزاد در مرکز تصویر نقش شده‌اند. در سمت راست تصویر امپراتور کنستانتینِ اول در حال اهدای شهر استانبول به مریم و مسیح نشان داده می‌شود و در سمت چپ، امپراتور ژوستینینِ اول در حالِ اهدای کلیسای ایاصوفیه. در واقع، در این تصویر که «درون»ِ این کلیسا نگاشته‌شده، از یک سو (از سوی کنستانتین)، شهری اهدا می‌شود که درونِ آن کلیسای

در سال 1958 ، نمایشگاه ایو کلاین، هنرمند نئودادای فرانسوی در پاریس برگزار شد. کل نمایشگاه یک سالن خالی بود که در آن نه تنها هیچ چیزی که حتی در رادیکال‌ترین تفاسیر به عنوان اثر هنری محسوب شود، وجود نداشت، بلکه هیچ چیزی هم وجود نداشت. یک سالن خالی با دیوارهای یکدست سفید شده و یک دربان برای مشایعت تماشاگران. یک نمایشگاه جنجالی که گشوده‌ترین چشم‌اندازهای مدرنیستی هم آن را در بهترین حالت یک شیادی هنر

  خداوندا ... من برای خود به مسئله‌ای بدل گشته‌ام... آگوستین/ اعترافات،10:16 ادامه مطلب: پلکان بهشت(درباره‌ی «اعترافات» آگوستین) اضافه کردن دیدگاه جدید