آخرین مقالات تحلیلی

    در پوستر فیلم «نسل سوم»، در کنار تصویری از یک دلقک مسلسل به دست، دو جمله‌ی کوتاه با فونتی بازیگوشانه نیز چاپ شده است؛ «من بمب نمی‌اندازم، من فیلم می‌سازم». زبان نوشته آلمانی است، از هیچ علامت تعجبی هم استفاده نشده است و زیر نوشته را رینر ورنر فاسبیندر امضا کرده است. یک کوگیتوی معاصر، که پیکان ارجاعاتش را به سمت عمیق‌ترین جراحت تاریخی در حیات سیاسی «آلمانِ پس از جنگ»، گرفته است؛ در ژوئن 196

شهر زنان City of Women - 1980 فیلمی است در قالب فانتزی که در زیرلایه‌های خود به مقوله‌ی فمینیسم می‌پردازد؛ اگرچه این پرداخت بسیار رویاگون و در فضای ذهنی شخصیت اول فیلم (مارچلو ماسترویانی) صورت می‌گیرد؛ اما این شهر خود داعیه‌ای است بر شهری برساخته از ایدئولوژی‌های حاکم بر جامعه در آن سال‌ها. ادامه مطلب: از فانتزی تا فمینیسم در شهر زنان / بررسی گونه های فمینیسم در فیلم (1) دیدگاه

    فرهنگ و سنت همواره امری در تغییر هستند؛ اما این تغییر در لحظه یا مدت زمان کوتاه صورت نمی­گیرد. زبان به مثابه بخش اصلی مرکز یافته در فرهنگ از نسلی به نسل دیگر تفاوت­های بسیاری می­یابد. زبان در بافت یک فرهنگ در کنار روابط اجتماعی، نهادها و فرهنگ ابزاری سبب تغییر در آن می­شود. فرهنگ ذهنی جامعه به تأسی از نهادها و کمک ابزار تغییر می­کند و ساختارهای مختلف را شکل می­دهد. تئاتر نیز یک نهاد اجتماعی

  سال 1958 در سينماي ايتاليا و به خصوص سينماي فليني، سالي است که نئورئاليسم علاوه بر موقعيت و شرايط بد اقتصادي و پرداختن به محيط‌ها و مردمان فقيرنشين و نشان دادن ويراني و خرابي‌هاي برجاي مانده از جنگ‌هاي جهاني، به درون آدم‌ها و شخصيت‌هاي گرفتار در اين شرايط هم نفوذ مي‌يابد. ادامه مطلب: نقد فیلم «جاده»: بررسی شخصیت های جلسومینا و زامپانو (1) دیدگاه

     مقدمه مترجم: اگر بخواهیم از سینمای دبور صحبت کنیم پیش از هر چیز به مونتاژ می‌رسیم. چیزی در مونتاژ هست که اجازه می‌دهد روندی تاریخی در روایت را اتخاذ کرد. (گذشته از این مهم که تاریخی‌سازی مانند شمشیری دولبه عمل می‌کند) و آن به گفته‌ی آگامبن تکرار و توقف است؛ اما تکرار نه به مثابه‌ی بازتولید (این­جاست که دولبگی این استراتژی رخ می‌نماید) بلکه به معنای خلقی نو. (...چرا که کارگران مرده بر کارگر

  1.بدن BODY در عشق، آن لوران (امانوئل ریوا) زمانی از سوی معشوق‌اش (ژان لوئی ترنتینیان) طرد و سپس کشته می‌شود که دیگر نمی‌تواند خود را چنان عرضه کند که معشوق‌اش او را محبوب سابق خود ببیند. زمانی که او (آن لوران) دیگر حتی نمی‌تواند سخن بگوید و صرفاً مالکِ قراردادی بدنی است که در رابطه با درد فهمیده و درک می‌شود. یعنی بدنی تهی شده که در نهایت نیز قادر نیست به تنگ آمدنش را به نحوی (به وسیلة زبان

  وجه تشابه  فلاندر و فیلمِ آخر دومُن، ورایِ شیطان، آدم‌هایی هستند که از سوی مرکزیت اقتصادی – سیاسی شهری، زباله‌دانِ تمدنِ جدید حساب می‌شوند و باید در حومه‌ها و حاشیه‌ها بمانند تا بافتِ ایدئولوژیکی و روایی این مرکزیت را مشروعیت بخشند و ازاین‌رو تنها کارکردشان، این است که در جنگ‌ها شرکت کنند و کشته شوند؛ آدم‌هایی که تنها با نگاه‌هایِ خیره در دوردست، جایگاه حاشیه¬شده‌ی خود را مرور می‌کنند و آن‌گا

  سینمای زن حدود چهار دهه با نام سینماگران زن، پوران درخشنده، تهمینه میلانی و رخشان بنی اعتماد گره خورده است که در میان این فیلمسازان تهمینه میلانی بیشترین دین را به این سینما ادا کرده است. قهرمانان او همواره زنانی بوده‌اند که در چنگال مردان دیو سیرت اسیر شده‌اند، که این فضا در میان آثار رخشان بنی اعتماد و پوران درخشنده به چشم نمی‌خورد. و اما پوران درخشنده. ادامه مطلب: کسی نمی‌خواهد باور کند که