آخرین مقالات تحلیلی

  اشتیاق کنتس را به اجرای نقش‌ها، حتی تا آن‌جا که از فرزندش به عنوان  فردِ دوم در میزانسن‌هایش استفاده کند، می‌توان تنها یکی از جزییاتی دانست که نقشِ یک زیبایِ درباری را تمام و کمال نشان می‌دهد، نقشی که قبل از آن‌که او آن را اشغال کند، کاملاً مشخص شده است. به بیان دیگر، عملکردهای این نقش، مانند توصیفات فرموله‌شده و استانداردِ زیبایی‌اش، از تمام جهات از قبل معین شده بودند. وراجی‌های مطبوعات عامه

    سوبژکتیویته از دسترس زنان بدور نگه‌داشته شده است:  پشتیبانی مالی، برای هر نهادِ بی بدیلِ ابژه‌سازیِ زن، آشکارا از همین طریق تامین می‌شود: ابژه‌ی بازنمایی، گفتمان، میل. -    لوسه ایریگاری، "تمام نظریاتِ راجع به’ سوژگی’  همواره توسط ‘مردانگی’ به تصرف درآمده است"    مورخان عکاسی مایلند تا شمار گیج‌کننده‌ی تصاویری را که مورد مطالعه‌اشان است، به دو حیطه‌ی جدا، ولی به ندرت همسان تقسیم کنند: عکاسی

  لویی آلتوسر: «ایدئولوژی رابطه خیالی افراد با شرایط واقعی را بازنمایی می­کند.» کل اثر در مکانی سربسته (درون خانه) می‌گذرد. از اتفاقاتی که در خانه می‌گذرد می‌توان به روابط و شکل دنیایی که در بیرون وجود دارد پی برد. برای تحلیل اثر می­توان به رابطه درون خانه و بیرون از خانه پرداخت. با کمی اغماض می‌توان درون خانه را "روساخت" و بیرون خانه را "زیرساخت" در نظر گرفت؛ زیرساخت (شرایط اقتصادی بیرون) و ر

نمایش «آرش-ساد»[1] با وام گرفتن از چند متن نمایشی و غیرنمایشی و ارجاعات برون‌متنی همواره سعی بر عبور از گفتمان (تراگفتمان) خود در جایگاه اصلی دارد و در بُعد دیگر گفتمان مدام دست به استحاله می‌زند و استعاره‌سازی می‌کند که در ادامه بیشتر توضیح خواهم داد. گفتمان استحاله‌ای به گفتمانی گفته می‌شود که در فرآیند گفته‌پردازی از خود عبور کند و در اصل خود باشد. در عین این‌که خود را به وجه دیگر به خوانش در

  «معاصر چیست؟» پرسشی است درباره‌ی «زمان». در واقع مسئله‌ی زمان پیشاپیش جایی در موضوع پرسش نهفته است. در کلمه‌ی «عصر»، از طریق «دوره» و از خلال «زمانه». هر پرسشی در باب «معاصر»، پیش کشیدن مسئله‌ای است درباره‌ی چیستی و چگونگی کارکرد زمان. مسئله‌ای درباره‌ی حرکت، گذار، دگرگونی، کون و فساد، ویرانی و آفرینش، تاریخ و آینده و ... . چیزی در پیوند با کل هستی در این مسئله مستتر است. پاسخ به چنین مسئله‌ای

  ماندگاری هر رویدادی نیازمند راویانی است که آن را در قالب روایت بازگو کنند. هنر نیز مانند تاریخ و باستان شناسی و... از جمله رویکردهایی است که موضوعیت کارشان با روایت چیزی عجین شده است. به تعبیر مرلوپونتی هنر اساسا فرایند بیان است (مرلوپونتی، 1391: 84-90) و بوردیو نیز اعتقاد دارد که هنرمند کسی است که چیزی را که از پیش وجود داشته به چیزی که کاملا وجود دارد بدل می کند (بوردیو، 1388:85). آن چیزی ک

  «نخستین ریشه­های ملودرام را در نمایشنامه‌های اخلاقی و سنت شفاهی قرون وسطی می‌توان یافت، اما در قرن نوزدهم ملودرام واکنشی است در برابر انقلاب کبیر فرانسه و انقلاب صنعتی. در اوایل دهة 1800 بورژوازی پس از انقلاب عزم دفاع از حقوق تازه یافته‌اش را در برابر اشرافیت خودکامه داشت. به باور پیتر بروک با ظهور بورژوازی به‌مثابة طبقه‌ای متمکن امر و نهی اخلاقی جایگزین بینش تراژیک شد. موضوع اصلی ملودرام خانوا

  اشاره: نمایشگاه "یک دهه ویدیو آرت ایران" در خانه‌ی هنرمندان در جریان است. تعداد آثار و هنرمندان شرکت کننده زیاد و تنوع نمایشگاه بالاست که می توانست امتیازی بزرگ باشد اگر این اندازه نوسان در کیفیت آثار دیده نمی‌شد. مروری بر شایستگی هنرمندان انتخاب شده برای این نمایشگاه و جایگاه شان در ویدیو آرت ایران، منتقدی می‌طلبد که بتواند نقدی درونی بر این جریان بنویسد که مستلزم این است که خود یک هنرمند ویدی