آخرین نقد آثار

  مضمون رنگ برای نمایشگاه رنگ* نشأت گرفته از خاطرات جواد مولانیا با ناصر تقوایی بود. هراس از رنگ و عدم استفاده از آن در میان عکاسان ایرانی -به قول استاد قدیمی سینما- رایج شده است. بخشی از این عدم استفاده از رنگ به مشخص شدن ضعف‌های عکاس باز می‌گردد و بخش دیگرش (به قول روان‌شناسانی چون رورشاخ و لوشر) ویژگی‌های روانی هنرمندان و در انتها عدم شناخت‌اشان از خود رنگ‌هاست. رنگ در مقام برجسته‌ترين و نمو

      اولین نام‌هایی که با به کار بردن عبارت اکسپرسیونیسم انتزاعی به ذهن‌ها متبادر می‌شوند این‌ها هستند: جکسون پولاک، ویلیام دکونینگ و مارک روتکو. اما این‌ سه مرد تنها نام‌های این جنبش فراگیر هنری نیستند. بلکه صرفاً سردمداران آن محسوب می‌شوند. این جنبش اتفاقاً از منظر تعداد هنرمندان زنی که ذیل قواعد آن نقاشی کرده‌اند نیز قابل اشاره است.  ادامه مطلب: 12 نقاش اکسپرسیونیست انتزاعی زن که باید بشنا

    فیلم جدید الیور استون منتقدان فراوانی دارد. شکی نیست که این فیلم کاستی‌های زیادی دارد ولی بدون جنبه‌های مثبت هم نیست.  ادامه مطلب: نقد فیلم اسنودن Snowden جدیدترین ساخته‌ی الیور استون اضافه کردن دیدگاه جدید

    لطیفه‌ای قدیمی هست بین بازیگران که در اوقات ناخوشایند در کارشان به یکدیگر می گویند: «ازش استفاده کن». منظور این است که بازیگر باید از ترومای فیزیکی برای فراهم کردن انرژی برای استلزامات صحنه ی پیش رو استفاده کند. اما وقتی بازیگران و کارگردان‌ها سر صحنه با هم دعوا می‌کنند، دیگر قضیه آنقدرها هم خنده دار نیست. اما این جک اغلب درست از آب درآمده زیرا بسیاری از سکانس‌های شگفت آور از دل اختلافات ب

    زمان در سینمای لاو دیاز یک عنصر الاستیک است. و از این رو مهم ترین عامل سینمای او در برانگیختن احساسات مخاطبانش قلمداد می شود. فیلم اخیر او نیز از این قاعده مستثنی نیست. یک درام غمگین، کند و جانکاه از زندگانی زنی که سی سال از عمرش را به دلیل یک اشتباه بوروکراتیک در زندان گذرانده است. «زنی که رفت» فیلم جدید لاو دیاز چهار ساعت به طول می‌انجامد. ادامه مطلب: نقد فیلم زنی که رفت The Woman Who L

    دو ماه سپتامبر و اکتبر پرازدحام‌ترین ماه‌های سال از نظر تعدد و تلاقی جشنواره‌های سینمایی طراز اول هستند. جشنواره فیلم تلوراید در آمریکا هم‌زمان با جشنواره ونیز در ایتالیا شروع به کار می‌کند و پایان ونیز با آغاز جشنواره تورنتو در کانادا تلاقی پیدا می‌کند، در حالی که پایان تورنتو نوید آغاز جشنواره فیلم لندن است. ادامه مطلب: ده فیلم دیدنی جشنواره‌ی فیلم ونیز که باید منتظر اکران جهانی‌اشان بو

یکی از کارگردانان زن حاضر در ونیز، آنا لیلی امیرپور است که نشانی از خودش در کارگردانی با آغاز راهش در «دختری که شب تنها به خانه می‌رود» و گام هوشمندانة "اولین ومپایر وسترن ایرانی" برداشته است. در حال حاضر او در حال کامل کردن همان مسیر است و دسته بد همان ژانر را ادامه می‌دهد ولو در مقیاس بسیار گزاف و با یک مجموعه عوامل مهم‌تر. ادامه مطلب: نقد فیلم دسته بد The Bad Batch (آنا لیلی امیرپور): کانیبا

    فیلسوف سینماگر آمریکایی چند سالی است که به فعالیت‌های سینمایی خود افزوده است. او در سال 2011 درخت زندگی را ساخت و توانست نخل طلای کن را به خانه ببرد. پس از موفقیت این فیلم هم بود که به یکباره مالیک دوباره ترغیب شد که فیلمسازی را به طور جدی ادامه دهد. او امسال با مستند «سفر زمان» در جشنواره ونیز شرکت کرده است. مستندی که فیلمساز طبق شنیده ها در طول سی سال گذشته بر روی آن کار کرده است.  ادام