برپایی نمایشگاه آثار اِما هارت در پی کسب جایزه‌ی مکس مارا

گالری وایتچپل نمایشگاه بزرگی از آثار هنرمند ساکن لندن، اِما هارت (متولد ۱۹۷۴) را به مناسبت اهدای ششمین جایزه‌ی مکس مارا برپا نموده است؛ مکس مارا جایزه‌ای برای حمایت از هنرمندان زن بریتانیاست که هر دو سال یک‌بار اهدا می‌شود. اینستالیشن جدید بزرگ هارت با عنوان Mamma Mia! ماحصل یک دوره‌ی شش ماهه‌ی اقامت هنرمند در شهرهای میلان، تودی و فائِنتسا است. هارت گروهی از سرهای سرامیکی بزرگ را ارائه داده است، که گفتگویی میان آنها را نمایش می‌دهد. هر مجسمه شکلی شبیه به یک تُنگ دارد، که لوله‌ی آن شبیه بینی و دهانه‌اش هم شبیه به دهان است.

این آثار در فائنتسا با همکاری صنعتگران تولید شده‌اند، و روی هر یک نقوشی لعابی نقش بسته است. فضای داخلی سرها هم پوشیده از نقوشی با رنگ‌های روشن است که توسط خود هارت، پس از پژوهش در مورد طرح‌ها و سنت ایتالیایی نقاشی روی ظروف (maiolica) طراحی و اجرا شده‌اند. کار جدید هارت نقطه‌ی اوج تحقیقات او در مورد نقش‌مایه‌ها و الگوهاست؛ الگوهای بصری و الگوهای رفتار روانی. در طول دوران اقامتش در ایتالیا، هارت با آموزه‌های «رویکرد سیستماتیک میلان» آشنا شد؛ روشی نظام‌مند و ساخت‌گرایانه در خانواده درمانی که دربرگیرنده‌ی تکرار فیزیکی و مطالعه‌ی اعمال تکرار شونده است. در رم، هنرمند به همراه یکی از محققان دانشگاه پرینستون از بناهای یادبود مربوط به تدفین بازدید کرد. در شهر تودی، هارت سنت maiolica را کشف کرد و این موضوع مشوق خلق نقوش کارهای خودش بود، پیش از آنکه دوران اقامتش را در فائنتسا به پایان برساند؛ جایی که او یکپارچه و قوی‌تر کردن پژوهش‌ها و تجربیاتش در شیوه‌های نوین سرامیک‌سازی را آغاز نمود.

اِما هارت کارهایی می‌آفریند که سردرگمی، استرس و دل‌آشوبی تجربیات روزانه را ثبت می‌کند. هارت که همیشه در پی زندگی و احساسات واقعی است از سرامیک بهره می‌گیرد تا اینستالیشن‌های خفقان‌آوری خلق نماید که مخاطب را هم فیزیکی و هم احساسی درگیر می‌کند. اِما هارت می‌گوید: «من مهم‌ترین دوران زندگی هنری‌ام و همچنین شاید زندگی‌ام را داشته‌ام. در ایتالیا روش‌های محتمل متعددی برای کار و زندگی در برابر من گشوده شد و اجازه داد تا ایده‌هایم را از یک فیلتر ایتالیایی بگذرانم.»