نقد سینمای آمریکا

    لطیفه‌ای قدیمی هست بین بازیگران که در اوقات ناخوشایند در کارشان به یکدیگر می گویند: «ازش استفاده کن». منظور این است که بازیگر باید از ترومای فیزیکی برای فراهم کردن انرژی برای استلزامات صحنه ی پیش رو استفاده کند. اما وقتی بازیگران و کارگردان‌ها سر صحنه با هم دعوا می‌کنند، دیگر قضیه آنقدرها هم خنده دار نیست. اما این جک اغلب درست از آب درآمده زیرا بسیاری از سکانس‌های شگفت آور از دل اختلافات ب

یکی از کارگردانان زن حاضر در ونیز، آنا لیلی امیرپور است که نشانی از خودش در کارگردانی با آغاز راهش در «دختری که شب تنها به خانه می‌رود» و گام هوشمندانة "اولین ومپایر وسترن ایرانی" برداشته است. در حال حاضر او در حال کامل کردن همان مسیر است و دسته بد همان ژانر را ادامه می‌دهد ولو در مقیاس بسیار گزاف و با یک مجموعه عوامل مهم‌تر. ادامه مطلب: نقد فیلم دسته بد The Bad Batch (آنا لیلی امیرپور): کانیبا

    فیلسوف سینماگر آمریکایی چند سالی است که به فعالیت‌های سینمایی خود افزوده است. او در سال 2011 درخت زندگی را ساخت و توانست نخل طلای کن را به خانه ببرد. پس از موفقیت این فیلم هم بود که به یکباره مالیک دوباره ترغیب شد که فیلمسازی را به طور جدی ادامه دهد. او امسال با مستند «سفر زمان» در جشنواره ونیز شرکت کرده است. مستندی که فیلمساز طبق شنیده ها در طول سی سال گذشته بر روی آن کار کرده است.  ادام

    اسم مل گیبسون با حاشیه‌های بی‌پایان گره خورده، اما تقریبا تمام هالیوود معتقدند که گیبسون کارگردان بسیار ماهری است و فیلم‌هایی مانند شجاع‌دل، مصائب مسیح و آپوکالیپتو مصداق کامل این حرف هستند. گیبسون حالا بعد از نه سال با فیلمی جدید به جشنواره ونیز آمده. «ارتفاعات هکساو» داستان یکی از اولین مخالفان سربازی اجباری است که در نهایت حتی مدال افتخار را هم از دولت ایالات متحده دریافت می‌کند. بسیاری

  وعده اسکار بردن خالق ویپلش در حال محقق شدن است و البته که این نویسنده و کارگردان یعنی دیمین شزل در استعدادِ فیلمسازی غافلگیر کننده نیست، اما تجربه دیدن لا لا لند برای من برابری با موزیکال‌های بزرگ ژاک دمی کارگردان فرانسوی و پیشتر از آن دوران طلایی مترو گلدوین مایر را نداشت؛ البته اگر فیلمسازی ادای دین ساده‌ای به دورانی از دست رفته داشته باشد؛ هوشمندانه است. فیلم او (شزل) با نقش آفرینی رایان گ

    بر روی کاغذ hell and high water* «به هر نحوی که شده» چیز ویژه‌ای به نظر نمی‌رسد. باز هم داستان، حکایت تعقیب و گریز یک پلیس و دو دزد است. مکان این وقایع هم در غرب تگزاس است. جایی که به واقع ژانر وسترن کلاسیک هالیوود را در دامان خود پرورانده است. در چند سال اخیر «جایی برای پیرمرد‌ها نیست» برادران کوئن بهترین فیلم از این مجموعه فیلم‌ها است. اما اکنون و بعد از تماشای فیلم جدید دیوید مکنزی به ن