رشته‎های تخصصی در ارتباط با هنر

  متن پیش‌رو استوار است بر شاخصه‌های تماتیک و الگوهایی که پل توماس اندرسون در طول دوران فیلمسازی‌اش آنها را تکرار کرده، بسط و گسترش داده و متحول نموده است تا آنجا که می‌توان فیلم‌های او را همچون کلیتی در نظر گرفت که مشخصاً همواره «سینمای پل توماس اندرسون» را حول محور یک مسئله‌ی پروبلماتیک منقبض می‌نماید. ادامه مطلب: ‌امریکا؛ یک برداشتِ بلند | سینمای پل توماس اندرسون اضافه کردن دیدگاه جدید

  نمایش "گون گولا" از 15 تیر الی 8 مرداد 93 به نویسندگی و کارگردانی اشکان صادقی در تماشاخانه‌ی استاد انتظامی روی صحنه رفت و اخیراً در قالبِ نمایشنامه‌خوانی مجدداً اجرا شد. این اثر، روایت تروماهایی ژرف در فرهنگ ماست، رنج‌ها و زخم‌های آشنایی که روح عاصی هر انسانِ تفاوت طلبی را در بافتار یکسان‌ساز و تفاوت‌ستیزِ عرف‌های رایج آزرده است. روایتی که سطح کمیک آن به‌غایت مخاطب را می‌خنداند، اما نه خنده‌ا

    جنگ دوم جهانی پایان یک رویا بود. پایان ِرویای رستگاری ِروشنگری ، آن گونه که به تعبیر آدورنو جهان روشن شده بود اما از درخشش تابناک ِفاجعه. مصائب جنگ ، ناپایداری های اجتماعی و سیاسی ِپس از آن و ترومائی که به شکل زخمی درمان ناپذیر بر سوبژکتیویته انسان غربی وارد شده بود به اشکال مختلف در انواع بازنمائی های هنری – فرهنگی پس از جنگ نمود یافت. اگر در نئورئالیسم ِایتالیا ظهور این مساله وسواس و اصر

  علی اتحاد به تازگی مجموعه آثارش را با نام «سربازان و اسبانی که جا مانده‌اند» در گالری خاک بازهم از مجموعه پر رمز و راز «رازورزی» نمایش داده است. اتحاد کمتر در این مدیوم شناخته می‌شود و شهرتش به واسطه اجراهای تک پرسوناژش در مجموعه رازورزی است. این بار او حوزه عکاسی را امتحان کرده است که زیاد از اجراها و نقش تن[1] در متنیت[2] آثارش دور نیست و هر چه هست تکمیل کننده نقطه نظر اوست. ادامه مطلب: تن

«اطلس ابر» اثری اثیری است؛ جادویی همچون اسطوره‌های یونانی، مبهم همانند شکلِ لکه‌های ابر و پیچیده مثل نقشه‌ای که برای نمایاندنِ زمان- مکان‌های گوناگون ترسیم‌شده باشد. شگفتا که نام فیلم به تمام این موارد دلالت دارد: "اسطوره‌ی اطلس " که بار افلاک را بر دوش می‌کشد (چشم‌داشتِ ماجرایی افسانه‌ای-پهلوانی از فیلم را برای مخاطب ایجاد می‌کند)، ابهام اشکالی که ابرها در آسمان به خود می‌گیرند و بینندگان مختلف

    «ایدئولوژی در واقع دستگاهی از بازنمایی‌ها است، اما اکثریت قریب به اتفاق موارد این بازنمایی‌ها هیچ ارتباطی به مفهومِ آگاهی ندارند. بلکه این‌‌ها گاه مفاهیم هستند و البته اکثراً تصاویر. اما در ورای این تصاویر بازنمایی شده، ساختارهایی وجود دارند که بر غالب عظیم نوع بشر اعمال می‌شوند، اما نه از طریق آگاه‌های آن‌ها. این تصاویر در واقع ابژه‌های فرهنگی پذیرفته شده هستند و از طریق فعل و انفعالاتی د

مقدمه آیا تماشای شب و مه امروز هم موضوعیت دارد؟ فرانسوا تروفو این فیلم را بهترین فیلم تاریخ سینما در زمینه‌ی جنگ می‌دانست، و یکی از مهم‌ترین دلایل این انتخاب برای او آن است که این اثر، روایتِ جنگ را از انتها و جهانِ پس از جنگ آغاز می‌کند. چه ارتباط تنگاتنگی بین نوعِ خاص روایت رنه و جهانِ پس از آشوویتز وجود دارد؟ و در نهایتِ امر اینکه چه ارتباطی بین این دو پرسشِ طرح شده وجود دارد؟ در این یادداشت

  این پرسش که در تجربه سینمائی چه کسی است که حقیقتاً نگاه می‌کند پرسشی بنیادین است که حول دیالکتیک نگاه خیره (gaze) شکل گرفته است. اگر چه لکان در مقاله‌اش درباره‌ی مرحله آینه‌ای، نگاه خیره را به مثابه نگاه اربابانه در نظر می گیرد اما در ادامه آن را به گونه‌ای معرفی می‌کند که در آن اثری از اربابی و سروریِ ناظر وجود ندارد. همین مسأله است که مقاله دوران ساز لورا مالوی –سینمای روایی و لذت نگاه مردا